Meyan Şerbeti

Gaziantep kültürünün ayrılmaz bir parçası olan Meyan Şerbeti özellikle yaz aylarında, dini açıdan önemli günlerde ve Ramazan ayında içilmektedir. Tatlandırıcı içermeyen ve tamamen doğal bileşenlerden (meyan lifleri, su, toz tarçın, karanfil ve gül suyu) oluşan bu şerbet, bazı Antepliler tarafından evde yapılsa da, çoğu zaman sokaklarda dolaşan, geleneksel kıyafetli ve sırtarında büyük bir “şerbet tuluğu” taşıyan satıcılardan alınmaktadır. Satıcılar, sırtlarındaki tuluk içerisindeki meyan şerbetini bir tasa veya bardağa dökerek satarlar. Müşteri çekmek ve kendilerini fark ettirmek için de üst üste koydukları iki tası birbirine vurarak çıngırdatırlar.

Dini önemi olan bazı zamanlarda da “hayır olması amacıyla” sokaklarda meyankökü şerbeti dağıtılmakta ve buna “sebil” denmektedir. Sebilde hayır yapmak isteyen kişi, meyan şerbeti satıcısına şerbetin parasını verir ve şerbetçi taslarını çıngırdatıp mahalleleri dolaşarak şerbeti dağıtır.